آب نیست، به گِل نشسته‌ایم

وقتی ذخیره سدها کم و مثل امسال تمام می شود، دو راه برای گذر از بحران وجود دارد؛ اول، تن دادن به قطعی زمان بندی شده و جبران افت فشار از طریق منابع دیگر. دوم، عدم قطعی و جبران افت فشار با افزودن غیرمتعارف آب چاه ها. در صورت دوم به علت وجود بار میکروبی بالا ناشی از کشیدن آب از چاه‌های عمیق تر مماس با مجاری فاضلاب، شرکت های آب و فاضلاب منطقه ای ناچار از افزودن مقادیر غیرمتعارف میکروب کش به آب هستند که به تبع آن آب سرشار از نیترات را تناول می کنیم. 

چون جیره بندی چندان خوشایند نیست. پس راه دوم انتخاب می شود. همانطور که شده و بیش از ۴۰ درصد آب تهران همین الان از چاه ها تامین می شود. یعنی حداقل ۱۵ درصد بیش از معمول. به هرحال آب سدها که کم شود، وزارت نیرو، آب چاه را بیش از پیش وارد شبکه توزیع می کند. و این یعنی افزایش نیترات موجود در آب.

البته انتظار هشدار درباره افزایش نیترات آب شرب را نداشته باشید. چه اینکه تجربه چندسال پیش درباره افزایش نیترات در آب هم به تغییر استاندارد آب در ایران منجر شد. استانداردی که بسیار ضعیفتر از حداقل های جهانی است. 

به هرحال هیچ کاری در این برهه زمانی از کسی بر نمی آید. خودمان به عنوان شهروندان باید کاری بکنیم. صرفه جویی مهم‌ترین و تنها راه است. خوددانید.